Beste Baardbroeders,
Vandaag gaan we ’t toch eens over een serieus onderwerp hebben. Na ruim 3,5 jaar wordt het daar ook eens tijd voor. Een vriendin werd een tijdje terug gediagnosticeerd met borstkanker. Ik heb het over een Groningse rooie genaamd Lizet. Maak je geen zorgen, dit wordt geen jankverhaal. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit serieuze onderwerp ook op een leuke manier beschreven kan worden namelijk. Lizet heeft een labrador en die mongool heet Iggy. Om het op zijn Maaskantjes te zeggen: “Das godnondedju ne lieve n’ond”. In Brabant beginnen trouwens alle dieren met een N, n’ond, n’aap en nen n’olliefant. Sinds dit hele spel op de wagen is gekomen wordt dat beest meer verwend dan een Perzische prins, en met goede reden. Labradors zijn een beetje motorisch debiel zoals veel mensen weten en een paar weken geleden sprong deze bruine frikandel in zijn onkunde tegen haar tiet aan. Ik zeg hier bewust tiet, want dat zijn haar eigen woorden. Maar als na een paar dagen de pijn niet weg is wordt het tijd voor een bezoek aan de doctor. In de stroomversnelling die daaruit kwam werd er borstkanker vastgesteld. Het komt er dus op neer dat het loont om een motorisch gestoorde hond in huis te hebben, anders was dit nooit in dit tijdsbestek vastgesteld.
Eerste gedachte van Lizet was FUCK en niet in de letterlijke zin. Nee als je zo’n bericht om je oren krijgt denk je niet eerst aan een horde knappe mannen die je in een 4 uur durende orgie eens goed alle hoeken van de kamer laten zien. Het gaat om een fuck die gepaard gaat met paniek. Het zijn lastige boodschappen voor een arts om over te brengen. Deze arts, hoe kan het ook anders met Groningers, was duidelijk en extreem nuchter in zijn uitleg. Wat ik persoonlijk niet wist is dat er een legio behandelingsmogelijkheden zijn. De medische wetenschap heeft heel veel vooruitgang geboekt waarbij we in 50 jaar gegaan zijn van een doodsvonnis naar behandelingsmogelijkheden. Laten we met z’n allen dus niet de keuze maken tussen het steunen van Pink Ribbon of Movember, doe maar gewoon allebei. Dat werd uiteindelijk een kort gesprek: tiet gaat eraf en reconstructie hoeft niet. Dat is trouwens ook zo’n wonderlijk iets, dat ze je geamputeerde borst kunnen reconstrueren met vet uit het eigen lichaam. Lizet gaf wel aan dat als ze dat goed doen ze de grootste tieten van Groningen kan krijgen, maar dat is niet meer nodig. Wat wel goed is om even bij stil te staan is dat sommige vrouwen andere keuzes maken. Misschien kom je in de kroeg wel eens een vrouw tegen met enorme jetsers, bedenk dan dat ze vroeger misschien gewoon een hele dikke kont had en daarna ziek is geworden. Door het leven gaan met 1 tiet is niet het einde van de wereld, maar ik snap dat sommige vrouwen een andere keuze maken. Als ik samen met Lizet weer een bakkie bier leegslobber zie ik toch dubbel dus dan hebben we er samen 5. Mocht je nou denken, dat rekensommetje klopt dan nog niet dan heb je het bij het rechte eind. Maar met dronken baardbeertjes valt echter niet te discussiëren.
Dan komt er een spannende periode aan waarbij deze ziekte 24/7 door je hoofd spookt. De stress die dat met zich meebrengt is niet te bevatten. Alle getrouwde broeders hier weten het, gestreste vrouw is geen pretje. Maar dit zijn van die omstandigheden waarbij ze een carte blanche krijgen en dan moet iedereen maar gewoon heel lief voor elkaar zijn. Er wordt gelachen en gejankt en dat hoort er allemaal bij. Dat betekent alleen maar dat ze hier niet alleen doorheen hoeft te gaan en dat er goede steun is vanuit de naaste omgeving. Er zijn ook veel vragen vooraf van de kring om Lizet heen. Iemand vroeg bijvoorbeeld of ze haar geamputeerde borst meekreeg op sterk water na de operatie. Mij lijkt dat eerlijk gezegd wel wat. Dan heb je ten alle tijden alsnog de kans om met beide tieten te spelen. Ook heerlijk voor een one-night-stand. Toe maar jongen, het staat in de bijkeuken. Begin maar vast met spelen, ik ga eerst even naar het toilet.
De operatie is natuurlijk ook spannend maar dat ging in dit geval erg goed. Een paar weken en onderzoeken later kreeg ze het bericht waar ze op hoopte: ze is schoon. Dat moet natuurlijk gevierd worden. Lizet zou mijn vriendin niet zijn als ze dit niet op een manier deed waar ik me mee kan vereenzelvigen en dat is om 10:00 uur ’s ochtends naar de McDonalds voor een heerlijk Big Mac. Ik heb zelf ook mijn grootste triomfen uit mijn leven op die manier gevierd. Je weet wel, voetbalkampioenschap in de jeugd, aangenomen op de hogeschool naar keuze, echtscheiding van mijn eerste vrouw. Maar goed, dan is het niet zo dat de molen opeens stil komt te staan. Lizet heeft namelijk een aantal maanden in de overlevingsstand gestaan en die race houdt niet ineens op als je het bericht krijgt van de arts dat het nu voorbij is. Dan moet alles nog even goed bezinken en komt langzaam maar zeker het besef dat je een aanslag op je leven hebt overleefd. Ik vond zelf de term survivor altijd nogal zwaar klinken, maar ik heb me even goed laten vertellen op niet mis te verstane wijze, dat dit zeker het geval is. Sindsdien krijg ik dat kutlied van Gloria Gaynor (i will survive) ook niet meer uit mijn hoofd, maar als dat het ergste is dat me overkomt valt het ook allemaal nog wel te overzien.
Wat ik trouwens ook wel leuk vond is dat Lizet me verteld heeft dat niet alleen zij zo nuchter is als een pasgeboren kind, haar vriendinnen zijn dat ook. Na de operatie kwam er uiteraard ziekenbezoek en die vroegen of ze ergens mee konden helpen. Lizet zei dat ze voorzichtig moest zijn de eerste weken na de operatie dus dat zelf koken er niet in ging zitten. Het antwoord was: meid, je hebt iets aan je borst, niet aan je handen. Nou de keuken in en wapperen met die klauwen. Heerlijke humor vind ik dat, en het lijkt soms als iets waar alleen de Groningers toe in staat zijn. Daarbij moest ik ook ineens aan Robin Williams’ film ‘Patch Adams’ denken. Een uitspraak uit die film zal ik nooit meer vergeten en dat is iets waarvan ik hoop dat alle zorgenden in Nederland het ten alle tijden in hun achterhoofd bewaren. Hij zei: “If you treat a disease, you win or lose. If you treat a person, you’ll win no matter what the outcome is.” Menselijkheid, zeker in zo’n zware tijd is het beste wat we elkaar kunnen schenken. Geen medelijden maar menselijkheid is wat uiteindelijk gewaardeerd en herinnerd wordt. Ik hoop dat iedereen die deze kutziekte ooit meemaakt een grote dosis menselijkheid krijgt van zijn omgeving en de steun om de strijd met opgeheven hoofd tegemoet te zien.
Ik ga de volgende keer dat we elkaar zien deze overwinning in ieder geval vieren met een flinke Groningse eierbal en een verse portie Radler.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders