Waarde Baardbroeders,

Het leven in Noorwegen neemt een andere wending als plots de zon begint te schijnen. De reactie van de gemiddelde Noor op een paar zonnestralen laat zien dat ze eigenlijk allemaal knettergek zijn. Zodra de zon schijnt gaan ze allemaal als stokstaartjes in hun blote bast of een singlet buiten zitten en proberen zoveel mogelijk zon op hun huidoppervlakte te krijgen, ongeacht de temperatuur. ‘De zomer is begonnen’ heb ik al meerdere keren gehoord. Ja maar het is pas 7 graden… maakt niet uit, ARRRIBA! dos cerveza, vamonos vamonos. Nou heb ik natuurlijk niets tegen een bakkie bier slobberen in de zon, maar niet als ik het zo koud heb dat ik met mijn stijve tepels een bierfles kan open maken. Ook gaan we iedere dag even naar de supermarkt om lunch te halen voor op het werk, maar nu gaan we ineens niet met de auto maar wandelen want het is zo’n mooi weer. Intussen waait het zo hard dat ik mijn flaporen als richtingaanwijzers kan gebruiken, mijn baard in naar achteren gewaaid zodat ik eruitzie als Gandalf op een Zundapp en kruipen mijn ballen van de kou naar binnen tot achter mijn nieren, maar daar hoor je ze niet over.

Zeer gewaardeerde lezers,

Ik schrijf voor jullie met enige regelmaat een blog waarvan ik hoop dat je in je broek zeikt van het lachen. Natuurlijk staat de baard centraal in mijn teksten maar die merkt er niets van als je zo nu en dan een tutske in de broek hebt. Ik doe dat echter niet helemaal alleen want ik heb 5 zeer gewaardeerde krachten die me telkens helpen bij het beoordelen en verbeteren van de tekst. Ik introduceer jullie graag aan de schijf van 5 die mij nimmer in de steek laat en een zeer grote bijdrage aan dit vermaak levert. Ik stel jullie graag voor aan Marieke, Antal, Hilde, Patrick en Ron. Wat deze mensen in overeenkomst hebben is dat ze mij eigenlijk allemaal een over het paard getilde lul vinden, dus met de feedback zit het wel snor. In dit kijkje achter de schermen gaan we wat dieper in op ieder individu.

Waarde baardbroeders,

Vorige week was ik samen met de vrouw herinneringen aan het ophalen aan onze laatste reis naar Nederland. Ik ben zelf al een jaar niet in het moederland geweest omdat de tante Corona iedere keer mijn vlucht annuleert, maar voor mijn vriendin is het al bijna 3 jaar geleden. De laatste keer dat we er samen waren zijn we naar een concert van Disturbed gegaan in Amsterdam. Mijn vriendin was onder de indruk van de autoriteit die de Nederlandse politie uitstraalt in vergelijking met de Noorse. Kun je nagaan wat voor een mietjes er hier rondlopen met een setje handboeien? Toen zei ze ineens: “ja, en een van die agenten die we tegenkwamen had een hele grote lul.” Je snapt dat ik enigszins verbaasd opzij keek. “Hoe weet jij dat nou weer?” stamelde ik. Ze gaf aan dat je dat prima door de broek heen kon zien. Dat yoghurtkanon was blijkbaar flink groter dan de Walther P99 die hij aan zijn riem had hangen. Ik was beledigd omdat ze zo uitgebreid naar een man gekeken had die geen baard had. Kijkt ze naar een baardbroeder, dan kan ik het wel lijden, maar dit deed pijn vanbinnen. Toen we dus ’s avonds de slaapkamer in verdwenen vroeg ik ironisch of ik het mocht doen of dat ik de politie moest bellen. Haar antwoord: “Bel de wouten, bel de wouten”, was even grappig als pijnlijk.

Waarde baardbroeders,

De lente komt er weer aan. Het ene weekend zijn we lekker aan het schaatsen en het weekend daarop kunnen we op dezelfde plek picknicken. Iedereen is blij en in een goed humeur en we willen weer naar buiten en dingen doen en gezellig met elkaar van de zon genieten. Nou van mij kan iedereen de tering krijgen. Ik heb de lentekriebels nog niet te pakken, maar heb meer zo’n winterse na-depressie want 6 maanden met nauwelijks zon hakt er uiteindelijk ook bij mij in. Ik werd afgelopen weekend door de vrouw meegesleurd naar het strand want dan kunnen we daar een kampvuurtje stoken, daarboven hotdogs verwarmen, of zeg maar gerust zwart blakeren, en genieten van de frisse lucht en warme zon. Toen ze met het idee kwam dacht ik: flikker toch op trut, met je hotdogs, ik blijf lekker met m’n draken-onesie en chagrijnige smoel op de bank naar Rick & Morty kijken terwijl ik ieder halfuur zo’n harde scheet laat dat de hond van de buren begint te blaffen. Als je nou eens een heel weekend je bek houdt en mij lekker met rust laat is het ook een goed weekend. Maar ja, dat is wat de beer denkt, maar niet wat de beer zegt. Zo zijn er wel meer onuitgesproken gedachten, en daar gaat deze blog over.

Waarde Baardbroeders,

Ik kreeg een berichtje van mijn moeder vorige week in de familie groepsapp. Heel Nederland volgende week code rood. Er waren wat sneeuwvlokken gevallen en het vroor een beetje. In een land dat zich niet voorbereid op de winter is dat direct een probleem. Ik heb dat ook gedeeld met mijn netwerk in Noorwegen en die moesten daar zo hard om lachen dat er nu een paar in het ziekenhuis liggen met buikkrampen en eentje zelfs met een hernia. De afgelopen weken heeft het hier flink wat gesneeuwd. Ik mocht bijna dagelijks mijn auto uitgraven voordat ik naar m’n werk ging.

Beste baardbroeders,

Ik hoop dat jullie allemaal een prettige jaarwisseling gehad hebben en dat de kater inmiddels gezakt is. Voor de illegale vuurwerkfrikandellen, ik hoop dat je alle vingers nog hebt want het is toch lastig je baard te verzorgen als je niet meer tot 10 kan tellen. Om maar eens met de deur in huis te vallen, wat is momenteel de stand van het land voor de gemiddelde baarddrager? We hebben het zwaar. Ik denk zelfs dat we een plek verdienen op de lijst van bedreigde diersoorten van het wereldnatuurfonds. De baard dragende mens, ofwel homo barbatum in het latijn, heeft eigenlijk geen natuurlijke vijanden maar desondanks moeten we ons ernstige zorgen maken over het voortbestaan van deze unieke subsoort. Hoe komt het dat deze unieke en majestueuze soort zo onder druk staat?

Waarde Baardbroeders,

Dit wordt de laatste blog van het ongelofelijke kutjaar dat we 2020 noemen. Ik ga dit echter niet in de oudejaarsstijl doen van Youp van ’t Hek, ik ga jullie mijn verwachtingen vertellen van de dag zelf in de hoop dat jullie een betere dag hebben dan ik.

06:30: Ik word wakker doordat vrouwlief aan mijn scrotum aan het krabben is. Ik heb tijdens de kerst het grapje gemaakt dat vrouwen ’s ochtends eerst in hun ogen wrijven omdat ze geen zak hebben om aan te krabben en dat heb ik tot nu toe dagelijks moeten bekopen. Vervolgens ben ik in de war, want ik ben net wakker en ik hoef niet aan m’n zak te krabben, dat is zojuist gedaan. Dus al krabbend aan mijn baard ga ik naar het toilet om even professioneel Angry Birds te spelen.

Beste baardbroeders,

Het is weer eens zo ver, we hebben een nieuwe lockdown aan onze broek hangen. Ik weet zeker dat er veel mensen van zullen balen, ongeacht of ze het er mee eens zijn of niet. De eerste keer kwam het ons stiekem wel goed uit want we konden prima wat extra vakantie gebruiken en het was mooi weer. Dat betekende wat we, op z’n Brabants gezegd, “De keinder buiten konden skuppen” als ze lastig waren. Maar dat is in deze donkere en barre dagen niet mogelijk want onze jeugd is niks meer gewend en buitenspelen hebben ze al jaren niet meer gedaan. Hoe kom je deze dagen dan door zonder dat je kroost je baard gebruikt als liaan om van de badkamer naar de keuken te slingeren? Hoe gaan we ervoor zorgen dat het gourmetten op kerstavond niet bij voorbaat een oorlogsfront wordt waarbij ons huwelijk ernstig op het spel staat? Hoe gaan we in godsnaam de hele kerstvakantie doorkomen zonder afgevoerd te worden in een dwangbuis en in een kamertje gesmeten worden waar we met de muur kunnen knuffelen? Geen zorgen, ik heb het antwoord op alle vragen.