Extreem Feminisme en Ketterij

Beste Baardbroeders,

Ik hoop dat u zich verheugd heeft met het lezen van mijn eerdere blogs en dat u inmiddels reikhalzend uitkijkt naar de volgende in de serie, zoals ik altijd uitkijk naar het erotische weerzien met mijn verloofde als ik weer eens een week terug ben geweest naar het mooie Koninkrijk der Nederlanden om daar goedkope drank in te slaan. Mijn doel met het schrijven van dit blog is, naast het scherp houden van de geest, om u te laten schaterlachen tot de tranen u in de onderbroek schieten en u van plezier een natte scheet laat met een net iets te groot doppie vocht erbij.

Ik ga jullie nu vertellen over de eerste keer dat ik met mijnbaard.nl in contact kwam en het was voor mij een heugelijke dag. 13 november 2015 is een dag die mij in het geheugen gegrift staat als de dag dat ik waarlijk een man ben geworden in plaats van een barbaar met een gezicht als dat van een ontploft stekelvarken. Ik heb mijn eerste bestelling op die dag gedaan en mijn leven is beter geworden dan ooit te voren. Dat was een schot in de roos, hoewel ik deze bloem verafschuw vanwege de kapitalistische uitbuiting ervan, met name rondom Valentijnsdag, de dag die alle mannen met een relatie vrezen als Spaanstalig jongetje de slipper van zijn moeder vreest. Valentijnsdag is namelijk helemaal niet om de liefde tussen een koppel te vieren. Valentijnsdag is vooral een dag om de dame in het gezelschap tevreden te houden door op een dag zoveel geld uit te geven dat ze zich speciaal genoeg voelt om je niet ‘en plein publiek’ aan de schandpaal te nagelen, je te vertellen dat de piemel van haar ex groter was en vervolgens in de foetushouding in een hoekje van de kamer te gaan liggen janken als het hormonaal instabiele monster dat ze soms kunnen zijn. Vrouwen worden ook altijd heel persoonlijk als ze boos zijn en proberen net die ene snaar te raken die extra pijn doet, zoals het verlies van Ajax in de laatste seconde van de halve finale van de Champions League, zodat je haar een kutwijf noemt en je vervolgens, wetende dat je ergens toch gelijk hebt, in het nauw wordt gedreven waarna je alsnog op je knieën door de woonkamer achter haar aan kan kruipen om vergeving te vragen en met geld kan gaan smijten om haar te laten zien dat we niets zonder haar zijn. Zolang wij mannen geen geniale manier vinden om deze situatie volledig om te keren zonder als eikel of instabiele poot bestempeld te worden heeft het extremistische feminisme gewonnen.

Is het dan altijd kommer en kwel met de vrouwen? Hoewel deze vraag doorgaans met een volmondig ja beantwoord wordt, moet ik toch zeggen van niet mijn beste baardbroeders. Mijn reeds benoemde verloofde, toen nog mijn vriendin, vond dat ik mijn baard langer moest laten groeien. Dat vond ik enorm spannend want ik ben vrij christelijk opgegroeid en gezichtsbeharing werd in de lokale gemeenschap gezien als een vorm van ketterij en duivelaanbidding. Dit was toch wel een dilemma voor me, want ik wilde graag de ketter zijn, maar tegelijkertijd niet lijken op Jezus, die ongetwijfeld ook een baard op zijn maagdelijke Arabische gezicht had staan. Ze dacht dat ik er met een langere baard nóg mooier uit zou zien (aan zelfvertrouwen geen gebrek) en ik luisterde dan ook gewillig. Ik wist namelijk heel goed wat hier de bedoeling van was. Bij het zien van haar nagenoeg volmaakte lichaam, wat 26 moedervlekken bevat, krijg ik namelijk een erectie waar ik het nachtkastje mee doormidden kan slaan. Als zij van het zien van haar beertje met een mooie baard iedere 2 minuten van haar stoel afglijdt hebben we een win-win situatie en zullen we volledig voldoen aan de door ons zo hoog gestelde erotische verplichtingen, tot op het punt dat we de ontstane wrijving in de schaamstreek ons beide daadwerkelijk mank doet lopen.

Zo staat het geschreven en zo zal het geschieden. De baardbalsem en baardolie van het merk Grave before Shave gaven mijn baard, naast een mooie zalige glans, ook nog eens een lekker luchtje waardoor kroelen onmogelijk weerstaan kon worden. Daardoor ligt dit stuk holenbeer toch dagelijks op de bank met het hoofd van de mooie vrouw op zijn schoot terwijl ze krols als een jonge kat met mijn baard speelt. Wellicht heb ik dan toch vreselijk veel geluk gehad met het vinden van deze prachtige vrouw. Mijn queeste naar een epische romance begon allemaal op een warme zomeravond in het door mij zo geliefde en bureaucratische Noorwegen. Serieus, die gasten verspillen meer papier met hun bureaucratisch gezeik dan dat ze daar kunnen maken van alle bomen die er in het bos staan, en geloof me, dat zijn er heel wat. Ik was dan ook niet verrast toen ik vernam dat de volledige houtproductie in Noorwegen gaat naar bureaucratie in plaats van naar IKEA in het nabijgelegen maar minder epische Zweden. Nadat ik weer recentelijk single was geworden bezocht ik daar de kroeg om me eens goed een stuk in mijn kraag te drinken. Terwijl ik daar buiten op het terras de muggen van me af sta te slaan hoor ik een vrouw lachen, en wel op zo’n manier dat ik dacht: daar moet ik koste wat het kost straks naast gaan zitten. Ik was namelijk op slag verliefd op deze prachtige en overweldigende lach en nog voor dat ik haar gezien had wist ik dat zij iemand was die ieder mannenleven beter kan maken. Ik draai me naar haar toe en wat ik daar zag overtrof werkelijk alle verwachtingen. Niet dat die verwachtingen zo hoog waren, door het leven en de stok van de pastoor was ik inmiddels flink lamgeslagen, maar ik legde mijn ogen op een werkelijk prachtige vrouw.

Naast haar zat al een kerel en schuin tegenover haar ook, maar recht tegenover haar was een plekje vrij en ik was daar zo snel dat zelfs Usain Bolt in zijn goede dagen geen partij voor me was geweest. Ik raak met alle aanwezigen in gesprek, zorgvuldig kijkend wat de verhoudingen zijn aan tafel. De gast langs mij, erg vriendelijke man, kent ze blijkbaar niet. De man naast haar wel, maar ik kan mijn worstachtige vinger niet leggen op wat hij nou precies is. Ik geef hem een paar drankjes. Niet dat ik nou zo’n goeie vent ben die de hele avond trakteert op drank, daar ben ik veel te vrekkig voor, maar die gast naast mij wel. Hij wordt vriendelijker en vriendelijker en heeft me zelfs al een aantal keer op mijn dij aangeraakt en blijft maar drank voor me kopen, welke ik gewillig doorschuif naar de andere kant van de tafel. Het mist zijn uitwerking niet, want hij moet pissen. Zodra hij weg is sta ik op om naast haar te gaan zitten en het eerste wat ze tegen me zegt is: dat is mijn neef, niet mijn vriend ofzo. Daarmee waren mijn laatste twee vragen beantwoord. Ik wist namelijk dat ik geen concurrentie had van haar gezel en ik wist ook meteen dat ik de ruimte had om een ‘move’ te maken. Intussen wordt ik echter wel meer en meer dronken. Mijn brein is echter hyperactief en de gedachten van hoe ik het moet aanpakken schieten volop door mijn hoofd, waarbij het filter van wat wél en géén goed idee is even volledig uitstaat. Ik heb eens ooit een kutfilm gezien waarin gezegd wordt dat een eerste kus midden in een zin moet vallen. Ondanks dat het filter uitstaat weet ik ergens wel dat dit geen goed idee is, maar ik besluit toch voor deze “I-got-nothing-to-lose-but-my-dignity” tactiek te kiezen. Ze is iets aan het vertellen en midden in haar zin vraag ik haar: “Did you ever kiss a Dutch guy?” Ze was enorm verbaasd, maar toch kwam er antwoord: “euh, no..?” Toen liet ik het natuurlijk meteen gebeuren en voor de rest van de avond hebben we daar samen als een stelletje tieners staan kopkluiven tot op het onsmakelijke af. Die gast tegenover ons, van die drank en tedere dijaanrakingen, pakt de kuierlatten en taait ‘em af. Later pas leer ik dat deze man homofiel was en mij op zijn radar had staan. Doorgaans is mijn GAYDAR prima, maar mijn radar voor mensen die met me flirten is werkelijk hopeloos en zoals dit geval maar weer duidelijk aangeeft heb ik het bij beide seksen niet in de gaten. Een vrouw kan werkelijk met haar schaamplippen over mijn oogleden schuren en vragen of ik wil knipperen tot ze komt en dan nog zal ik me afvragen wat hier nou weer de bedoeling van is.

Dit laatste visualiserend ga ik even mijn gevoelige ogen uitspoelen. Ik heb nu het gevoel alsof er een muggenstrontje in zit.

In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,

Coen Smulders