Schilderij van een flamoes

Waarde baardbroeders,

Beertje is jarig geweest en telt inmiddels 37 lentes. Nou is dat op zich niet heel speciaal maar de manier waarop mijn vriendin dacht een leuk cadeau te maken wel. Ze probeerde iets unieks te doen en laten we zeggen dat haar dat met glans gelukt is. Het idee was als volgt: je smeert je hele achterkant en voeten in met verschillende kleuren verf en gaat dan met je flamoes op een schilderij zitten. Dan heb je een afdruk van alles en dat is natuurlijk een supergaaf idee. Het ging echter mis bij de uitvoering. Er werd tegen mij gezegd dat ik een uur of 2 absoluut niet in de buurt van de badkamer mocht komen. Dat betekent dat ik dus al die tijd geen huishoudelijke taken hoef uit te voeren dus ik was het er al snel mee eens. Na een uur komt er ineens geschreeuw vanuit de badkamer. Er is commotie en mijn hulp wordt alsnog ingeroepen. Ik kom binnen en de hele badkamer zit onder de verf, dat schilderij hangt op half 11 tegen de wasbak aan en mijn vriendin zit op handen en knieën met een oranje reet in mijn richting. Die reet was bewust oranje, want Nederlandser dan dit wordt het niet.

Tot het insmeren en op het schilderij gaan zitten was het goed gegaan, maar deze lieve vrouw had zich een ding niet gerealiseerd… Verf plakt! Dus ze had nogal moeite met omhoog komen en is uiteindelijk met het hele pakketje omgedonderd terwijl er een schilderij van 80*120 aan haar reet was blijven plakken. Nadat ik 10 minuten op de grond gelegen heb van het lachen, natte onderbroek en alles, heb ik haar maar eens een dikke zoen gegeven en geholpen met opruimen. Ik denk dat we over een jaar of 5 nog steeds de verfresten tegenkomen in de badkamer, maar dit is met afstand het meest unieke cadeau dat ik ooit gehad heb. Het resultaat was ondanks het ongelukje ook nog eens uitstekend gelukt, maar voor alle geile pubers die dit lezen, dat ga ik niet met jullie delen. Dit is ook niet iets wat in de woonkamer komt te hangen dus ik denk dat het maar eens tijd is dat ik een mancave ga maken waar ik dit cadeau aan de wand kan spijkeren samen met allemaal andere tiet-gerelateerde dingen. Ze heeft de lat zo wel hoger gelegd voor haar volgende verjaardag. Wellicht moet ik maar eens een schaalmodel of een afdruk van mijn baard laten maken hoewel ik nog niet precies weet hoe dat in zijn werk zou moeten gaan. Daarnaast lijkt het me dan wel een goed idee als de rest van mijn hoofd er ook bij zit, maar als je daar een gipsafdrukje van maakt heb je toch wel een stevige tafel nodig om ‘m op te zetten want ik heb gewoon een dikke kop.

Met die dikke kop ben ik weer eens naar Nederland geweest om moeders stamppot te eten en de familie weer eens te zien. Het is allemaal geen kattenpis want er zijn nog genoeg restricties om die reis moeilijk en oncomfortabel te maken. Met zo’n mondkapje op zie ik er toch niet helemaal 100% uit hoor. Mijn baard wordt daardoor naar achteren gedrukt en als ik dan na 6 uur dat ding afdoe is het een beetje een leeuw die ruzie heeft gehad met de föhn. De vliegreis wordt altijd keurig verzorgd door de KLM maar ik zat naar eenzelfde type poemes als dat ik ben. Dan is het toch een beetje wringen in die kleine kutstoeltjes. Voor de mensen die niet weten wat een poemes is, dat is een grote gezette kerel die vaak zo lomp is als ‘t pèrd van Christus en dat was ne’n ezel. Ik vind dan ook dat deze best in de dikke van Dalen opgenomen mag worden want een poemes en de dikke VD hebben toch wel wat gemeen met elkaar.

Dan ben je dus weer terug in Nederland en op Schiphol en ik kon de lamp wel van ’t plafond pissen zo nodig moest ik. Kom ik op dat toilet aan, hangen er 4 urinoirs naast elkaar en er was er 1 vrij. Maar dat was de lage pispot voor kinderen. Maarja, ik kon niet wachten dus ik ga daar staan en begin op mijn gemak uit m’n slurf te brullen. Kijkt die kerel naast me mij aan en zegt: jij bent best groot voor een kind, waarop ik antwoordde: ik moet de deze wel gebruiken want die van mij drinkt anders uit de bak. Daarop klop ik af, geef hem een schouderklopje ter aanmoediging (ik was toch al aan het kloppen) en ga terug naar het zonnige zuiden met de trein.

Na de nodige knuffels aan familieleden die vastgesteld hebben dat ik er ook niet magerder op ben geworden gaan we aan tafel en is het tijd voor ouderwetse gebakken varkenslever met uien. Er zijn ook een paar vrienden op bezoek van mijn moeders dansgroepje (65+) en mijn vader vertelt de volgende mop: er was een zuster een oude dame aan het wassen in het verpleeghuis en nadat ze klaar was met bijna het hele lichaam vroeg ze: ehm, mevrouw. Zal ik ook even uw ehm… brievenbus wassen. Zegt de oude dame: nee hoor, ik heb al in jaren geen post meer gehad.
Iedereen lachen behalve een oude knakker. “Waar gaat het over?” Vroeg hij. Ik zeg het gaat over NEUKEN! Daarop kijkt hij me heel verbaasd aan en zeg ik tegen zijn vrouw: volgens mij weet hij al jaren niet meer wat het is, waarop ze schaterlachend mijn vermoedens bevestigt. Niet dat ik verwacht dat deze pikkebaas nog iedere dag op zo’n verrimpeld vel gaat liggen maar zijn gezichtsuitdrukking was priceless. Vervolgens gaan we verder met het gesprek en er wordt mij gevraagd wat ik doe voor de kost. Ik leg uit dat ik ledverlichting verkoop en dat ook bij de klanten aflever. “Vorige week was ik bij een klant om een pakketje af te leveren maar voor was alles dicht, dus ging ik achterom wat niet gewaardeerd werd” de vrouwen in het gezelschap snapte de grap meteen waarop ik ineens sjans kreeg. Hoewel ik oudere vrouwen best sexy vind ben ik ook van mening dat je geen generatiekloof hoeft te overbruggen met je snikkel.

Het enige interessante wat ik die week gedaan heb, naast stamppot met rookworst naar binnen buffelen en bitterballen inslaan voor de terugreis, is dat ik op stap ben geweest met de mensen van de pre-readers groep. Deze noeste taalnazi’s staan me al jaren bij in het schrijven van de blog dus ik vond dat ik daar maar eens dankbaar voor moest zijn door het hele spul mee uit eten te nemen waarna we naar de kroeg gingen om eens ouderwets tegen de bar te schoppen. Daar werd ik weer opnieuw geïntroduceerd aan mijn oude minnares. Ze heet Sambuca en de dag erop wist ik weer waarom ik destijds die relatie verbroken heb. Ze is heerlijk en smaakt op alle vlakken geweldig maar de koppijn de dag erna is deze liefde niet waard. Hoewel Sambuca me nog nooit gevraagd heeft om te stofzuigen na een 14 uur lange werkdag of om het vuilnis buiten te zetten als ik de klink van de deur al in de hand heb om naar mijn werk te gaan denk ik dat ik het voorlopig toch maar eens houd bij mijn eigen kleine blonde Noorse furie.

In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,

Coen Smulders