Waarde baardbroeders,
Quiet quitting, hebben jullie daar wel eens van gehoord? Het was voor mij een volstrekt nieuw begrip, maar dat betekent dat je het absolute minimum doet op je werk. Je gedraagt je naar je loon om het zo maar te zeggen, met de nadruk op dat als je meer kreeg je wel meer zou doen. Je komt precies op tijd en geen seconde te vroeg of te laat, en je gaat op tijd naar huis. Thuis zet je vervolgens je telefoon uit, want werk is voorbij. Ik heb dat een week geprobeerd, maar ik ben geen persoon voor quiet zeg maar, want bij mij moet alles luid en met geweld. Ons pap zei altijd: met geweld naai je een ezel, dus doe nou rustig aan, maar ook deze goede raad heb ik weer eens in de wind geslagen. Er is stront aan de knikker en niet zo zuinig ook. Door wat creatief boekhouden kreeg ik maar 10% van wat mijn bonus had moeten zijn en daar was beertje het niet zo mee eens. We krijgen jaarlijks een deel van de winst uitgekeerd als bonus, maar als die kunstmatig laag wordt gehouden is er op papier niet zoveel van over. Ik dacht eerst dat iemand een foutje had gemaakt, wat kan gebeuren, maar toen ik erachter kwam dat dit volledig intentioneel gebeurd is werden er Kamervragen gesteld. Ik wist vrij snel dat ik genaaid was, ik wist alleen nog niet in welk gaatje. Toen bleek dat dit niet alleen dit jaar gebeurd was maar ook de komende 2 jaar ging gebeuren was het hek van de dam. Om maar even een spreekwoord uit het Engels te vertalen: stront raakte de ventilator.
Dan kom je in een aparte situatie terecht. Ik wilde graag een oplossing voor het probleem en wel binnen 2 weken. Op de vraag wat er zou gebeuren als ze dit niet zouden doen was het antwoord dat ik dan m’n kuierlatten zou aantrekken en ergens anders ging solliciteren. Voor de mensen die mij een beetje kennen, ik heb niet alleen een grote muil, ik voeg ook daad bij het woord. Blijkbaar kennen ze me hier niet zo goed, want ze dachten dat het bluf was en besloten de bluf te kijken. Dus ik heb een nieuwe baan gevonden die alleen maar voordelen heeft ten opzichte van de baan die ik nu heb, voornamelijk dat ik meer betaald krijg. Leuk feitje voor iedereen die zich eens ooit in Noorwegen wil vestigen, hier is de uitwerktermijn 3 maanden. Dat slaat echt helemaal nergens op. Ik heb namelijk alles goed georganiseerd en heb binnen 2 weken mijn werk overgedragen, maar ik moet hier nog 2,5 maand langer koffiedrinken en naar het plafond kijken. Daar ben ik trouwens wel heel goed in blijkt nu. Maar de vraag is wat ik in hemelsnaam nog moet gaan doen hier? Zijn er onder mijn lezers mensen die ervaring hebben met dit soort situaties? Mensen die voor de gemeente of de overheid werken ofzo en die gewend zijn de hele dag geen flikker uit te voeren maar het te laten lijken of ze druk aan de slag zijn? Deel graag ervaringen in de comments, want ik ben ten einde raad.
Zoals al gezegd ben ik geen persoon die alles quiet, stilletjes en rustig doet. Ik heb dus ook al meerdere keren gevraagd of we deze onzin niet kunnen laten ophouden en de termijn van 3 maanden kunnen inkorten. Daar krijg ik maar bitter weinig reactie op, dus ik ben aan het muiten geslagen. Ik heb op Spotify een playlist gevonden die “Fuck this job, i quit” heet, en die speel ik de hele dag op repeat. Ik zet wel iedere dag het volume iets hoger, zodat niemand zich kan verstoppen achter een kantoordeur. Wat ik ook doe om net te doen alsof ik nog ergens mee bezig ben, is dat ik mijn hele kantoor volgeplakt heb met post-it papiertjes. Daar heb ik dan iets in het Nederlands opgeschreven zodat geen hond het kan lezen, maar wel allemaal dingen die niks met werk te maken hebben. Zo heb ik een reminder dat ik iedere dag om 10:15 even een halfuurtje moet gaan schijten en dat ik de goudvis van de buren moet uitlaten als ik thuiskom. Ook heb ik een post-it dat ik een val moet zetten voor mijn draadloze muis, dat een mail moet sturen naar [email protected] en dat ik het water in het koffiezetapparaat regelmatig moet checken op zuurgraad. Echt van die dingen die als je ze vertaalt op google translate nergens op slaan. Tot nu toe heb ik daar nog geen commentaar op gekregen en ik probeer iedere dag een leuke nieuwe te verzinnen. De laatste is dat ik mijn snorharen een voor een moet invetten om ze winterklaar te maken.
Het is dus kort gezegd beter als we gewoon de pleister er ineens afrukken en afscheid nemen, maar de dingen gaan niet zo snel. Het laatste wat ik te horen kreeg was dat mijn baas met de raad van bestuur moet overleggen of een eerder afscheid mogelijk was. Dat ik vervolgens 10 minuten niets zei en alleen maar naar de telefoon op zijn bureau keek was blijkbaar niet genoeg hint dat hij een beetje vaart moest maken. Het is trouwens sowieso bullshit, want we zijn een bedrijf met 5 werknemers. Er zitten zowat meer mensen in de raad van bestuur dan dat er daadwerkelijk in het bedrijf werken. Toen hij mijn raad over een project, waar hij notabene zelf om gevraagd had, weer eens in de wind sloeg vroeg ik hem wat ik hier eigenlijk nog deed. Ik mag mijn eigenlijke werk, projectmanagement en technische zaken, niet meer doen wat normaal is bij een overdracht maar als je dan ook nog eens niet luistert naar het advies wat je krijgt zit ik hier ons beider tijd te verdoen. Dan ga ik liever naar huis om te gaan vissen of om de schil weer terug om de sinaasappel te lijmen, of om de zekeringen in de meterkast te tellen. Dat zijn allemaal dingen die nuttiger zijn dan hier zitten.
Ik wilde ook voor de lunch iedere dag iets meenemen waar je van gaat stinken, maar daar was de vrouw het niet mee eens. Je weet wel, makreel in tomatensaus blauwe kaas en spruitjes zodat je lekker de hele dag kan anustoeteren. Maar volgens de vrouw (die ik liefkozend mevrouw Kim Jung-Un noem) houdt de stank niet ineens op als ik het kantoor uitloop dus daar heb ik geen toestemming voor gekregen. Nou zit er in mijn dagelijkse kost genoeg vlees en andere rotzooi dat ik ook zonder die toevoegingen wel wat kan produceren dus uiteindelijk red ik me wel. Ik ben aan het overwegen om op mijn laatste dag een flinke berg asperges naar binnen te werken en dan ergens in de hoek van het magazijn te pissen. Die lucht krijgen ze er nooit meer uit en zou daarom een goede herinnering zijn dat je nooit met een Nederlander zijn ellebogen gaat spelen. Of moet ik me maar gewoon mijn eigen raad opvolgen, wetende dat wraak zoet is maar geen honger stilt. Ik heb absoluut de aanleg en creativiteit voor kleinzielige acties, maar of ik ze ook moet gaan uitvoeren weet ik niet. Ik denk dat mijn mening daarover nog wel een paar honderd keer wijzigt voor ik hier daadwerkelijk afsluit. Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte van de voortgang en kijk graag uit naar tips van professionele niksdoeners.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders