Beste Baardbroeders,
Ik was afgelopen week eens aan het prakkiseren wat voor avonturen ik allemaal heb meegemaakt doordat ik een baard heb. Nadat ik een paar afleveringen van Pinky and the Brain gezien heb, want daar komt mijn kennis van het woord ‘prakkiseren’ vandaan (prakkiseer jij wat ik prakkiseer Pinky?) heb ik een lijst gemaakt en kwam ik erachter dat mijn levenskwaliteit enorm is toegenomen sinds de groei van de door mij zo gekoesterde gezichtsbeharing. Van een ex mocht ik nooit een baard laten staan, want dat prikt en kietelt, of zoals ze het zelf zei in het zo verwerpelijke Limburgse dialect: auwieje, da pietsjt! Op zulk een moment kon ik haar echt aankijken alsof ze van een totaal andere planeet kwam en met terugwerkend inzicht was dat wellicht ook zo. Het blijft toch apart volk hoor, die Limburgers, en hoewel ik me realiseer dat de rest van het glorierijke koninkrijk der Nederlanden dat waarschijnlijk ook van de agriculturele mensen in de mooie Brabantse provincie vind waar ik mijn eerste levenslicht zag conformeer ik me doorgaans aan de ongeschreven wet om als Brabander minderwaardig te denken over Limburgers. De mensen uit de Limburgse provincie zijn voor mij net zoals tweedehands batterijen in een anaalvibrator, soms zit er een goede tussen. Maar dit kan zo niet langer, het is tijd voor actie!
Bij deze doe ik een officiële oproep aan de mensen in de twee meest zuidelijke provincies om de strijdbijl te begraven. Laten we allen gemoedelijk een pint pakken, monopoly spelen, elkaar op de rug kloppen en lachen tot we verzanden in zwoele, anusstrelende en Sodomitische taferelen. Mogen we elkaar kietelen op plekken waar de zon nog nooit geschenen heeft, ik denk dan vooral aan een ondergrondse bunker, en samen ten strijde trekken met een gezamenlijk doel: Onze fietsen terug jatten van de Duitsers, onze gezamenlijke lievelingsvijand die we toch maar eens even een poepje hebben laten ruiken in de laatste duels om de Nations Cup.
Daarnaast vond die ex dat ik eruit zag als een alcoholistische zwerver en daar ik een hoog functionerende alcoholist was moest ik iets doen om de schijn op te houden. Tevens zat ik nogal onder de duim waarop ik mij, op haar verzoek, geschoren heb alle jaren dat ik met haar samen was. Maar een man wil vrijheid, een man wil zuipen met zijn maten in de kroeg, een man wil huilen om mooie voetbalmomenten en een man wil vooral het recht hebben op zelfbestemming. Toen het onvermijdelijke einde in zicht was heb ik dan ook alles anders gedaan. Ik heb alle schroom van me afgegooid en heb mij met volledige toewijding geconcentreerd op de belangrijke zaken in het leven: Staand plassen, concerten bezoeken in mijn knalroze Hello Kitty T-shirt en heel hard meeblèren met de muziek, scheten laten zonder me te schamen, in m’n blote reet in het gras gaan liggen tijdens de eerste zomerregen en het laten staan van een baard. Mijn leven veranderde op slag, kreeg een verassende wending en ik veranderde in een soort mix van een ongeschoren Johnny Bravo en Ron Jeremy. Niet eens zoveel qua uiterlijk, hoewel ik moet toegeven dat er opmerkelijke gelijkenissen met beiden zijn, maar ik had een merkwaardig soort grootheidswaanzin met wisselend succes. Ik ben boven een kroeg gaan wonen in Eindhoven en daar ik alcoholist bleef was het hoog functionerende gedeelte volledig verdwenen.
In dat appartement kwam ik opnieuw in contact met het stokstaartje en zijn wederhelft. Na onze kennismaking in 2011 waarin we samen de leiding kregen over een schoolkamp hadden we elkaar niet veel gesproken, maar na een uitnodiging om samen een bakkie bier leeg te slobberen verscheen dit tweetal dan toch echt aan mijn poort, door zatlappen onder gezeken en vol gekotst. Het leven op het Stratumseind, waar het altijd feest is, was een genot voor de tong en de overspannen geest, maar topsport voor de lever en men kon niet te kieskeurig zijn over hoe het rook in de straat na een wilde feestavond waar de drank rijkelijk door de kelen van het gepeupel stroomde, doorgaans in beide richtingen. Enfin, ze kwamen dus bij mij op bezoek en sindsdien zijn we beiden de helft van ons geheugen verloren aan een alcoholvergiftiging die zo’n 2,5 jaar duurde. Er werd door ons luid gebulderd door de woonkamer op de hoge hakken die niet pasten maar hilarisch waren, Sambuca gedronken tot ons beider spijt, en ik heb daar mijn haat jegens de panda’s uitgesproken. Echt, wat een kutbeesten zijn dat zeg, ik heb er een bloedhekel aan. Zookeepers in China moeten pandaporno afspelen zodat het mannetje misschien zin krijgt om dat pandaberinnetje een keer een beurt te geven. Als er in een omtrek van 10 kilometer geen bamboe staat gaan ze dood van de honger, terwijl ze dagelijks 30 km kunnen lopen met die luie zwart-witte reet van ze. Het is de enige beer ter wereld die vegetariër is geworden uit eigen vrije wil. Daarom denk ik dat ze het verdienen om pijnlijk en langzaam uit te sterven. Ik vind ze ook niet schattig. Het lijkt me meer het debiele nageslacht van een ijsbeer en een zwarte beer, die tijdens een feestje iets te dronken waren en een affaire met elkaar gehad hebben in de garderobe terwijl er een wasbeertje in een supermankostuum, al masturberend, als voyeur deelnam aan het spektakel. Ik vind dat ook helemaal niet bij een wasbeertje passen daar ik van mening ben dat alleen vogels horen te trekken.
Maar al dat buiten beschouwing gelaten, sindsdien zijn we dikke makkers en trekken we samen ten strijde om maar eens goed en met enige regelmaat tegen de bar te schoppen. Je weet dat je ergens teveel komt als de nieuwe barvrouw vraagt wat je wil drinken terwijl de vaste bardame al druk in de weer is. Zonder dat ik de vraag beantwoordde werd de bar vol gezet met goudgele rakkers, shotjes waarvan mij nu nog de rillingen over de rug lopen, een militaire helm voor het soldaatje en meer rommel die bijna over de datum was en dus nog maar snel verkocht moest worden. De barvrouw legt heel streng doch rechtvaardig aan het nieuwe meisje uit dat ik werkelijk alles drink zolang ze maar opschiet en dat ik niet van verspilling van alcohol houd, waarbij ik direct denk dat dit een bijna onmogelijke opgave gaat zijn voor dit vriendelijke lieve nieuwe meisje daar ze nogal een partij dikke jetsers los in haar blouse heeft hangen. Om deze reden werd mij ook altijd de opdracht gegeven om nieuw barpersoneel in te werken, want als ik tevreden was, dan konden ze werkelijk alles aan. Bestellingen van studenten tijdens hun eerste cantus, oude mensen die per ongelijk verdwaald waren en te dorstig waren voor de reis terug naar hun halfpension, tijdreizigers die naar hier waren gekomen gedurende de prohibition in de USA, Arabieren die ook wel eens een Irish coffee wilden drinken zonder gestenigd te worden onder de wet van de sharia en al het andere gepeupel dat dacht te kunnen dansen na een paar pinten in de nek om vervolgens vrouwen proberen te versieren die allen mooier waren bij dimlicht.
Ik heb mijn bijdrage geleverd aan de maatschappij op die manier. Nu ga ik even een bijdrage leveren aan het mestoverschot.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders