Waarde Baardbroeders,
Voor mij zit de zomer er alweer op. We hebben onze week met goed weer gehad en nu moet ik wachten tot volgend jaar. Dat is op zich niet zo erg, maar nu word ik met een ander naderend probleem geconfronteerd. In de herfst word ik namelijk 40 jaar oud en dus officieel lid van de ouwelullenclub. Het is de harde realisatie dat mijn leven, als de rest normaal verloopt, al zo’n beetje op de helft is. Of de rest normaal verloopt is nog maar de vraag, want ik word binnenkort uit een vliegtuig gesodemieterd. Niet in de stijl van Jorge Zorreguieta, maar met een parachute. Dat staat bij mij al een tijdje op de bucket list, maar dat mocht ik nooit van mijn vrouw. Ze wou me ook geen cadeau geven waarbij er een kans is dat ik sterf, wat ik dan wel weer iets schattigs vind hebben. Mij lijkt dat supertof om een keer te doen en tegelijkertijd ook compleet gestoord. Welke idioot heeft dit in hemelsnaam ooit uitgevonden, om uit een vliegtuig te springen met een stuk canvas en hopen dat het werkt. Tot die tijd moet ik op 2 dingen letten om ervoor te zorgen dat deze sessie doorgaat. Ik moet onder de 100 kilogram blijven, wat me wel gaat lukken, en ik mag niet blind worden. Volgens de instructeur schijten blindengeleidehonden zeven kleuren stront als ze uit een vliegtuig gegooid worden, dus ik moet oppassen.
Ik weet al wat mijn cadeau gaat zijn omdat de parachutespringvereniging meneer had gezegd dat het een superleuk cadeau is, maar ze te vaak afmeldingen krijgen op het moment dat mensen zonder aankondiging ineens mee geconfronteerd worden. Hoewel dat logisch klinkt vind ik het toch raar. Ik kijk nooit een gegeven paard in de bek en ik vind het dan toch ook wel een beetje onbeschoft. Maar Coen, wat nou als mensen daar te bang voor zijn? Dan zit je gewoon mentaal goed in elkaar, want als je van zoiets niet in je broek schijt zit er een behoorlijke steek los boven. Voor een eerste keer toch tenminste een zenuwen zeikske. Misschien moet ik maar zo’n Tena Lady in m’n broek knopen of voor de zekerheid een pamper aan. Ik kan nu wel een hele grote bek hebben en zeggen dat ik als volleerd commando dat vliegtuig uitspring, maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik een zwarte onderbroek aan moet trekken. Dan zie je de streepjes niet zo goed als er een bruine Bruno van de schrik aan het doek heeft zitten likken. Maargoed, genoeg daarover, ik heb er zin in.
Mijn zoon weet het ook al, die vond het een tof idee. Die was, toen alles geregeld was, bij ons op vakantie in Noorwegen en heeft alles meegekregen. Hij mocht alleen nog niks zeggen en dat was moeilijk want hij lijkt op zijn vader. Ik kan namelijk ook nooit mijn bek houden. Zijn kaken gaan ook de hele dag op en neer, maar dat is omdat hij de godganse dag aan het eten is. Wie had toch ooit gedacht dat een knaap van 16, zo dun als een stuk brandhout, zoveel boterhammen per dag naar binnen kon werken. Ik heb dat 2 weken lang met verbazing aan zitten kijken. Volgens mij is Hans en Grietje ook helemaal geen sprookje, maar gewoon een waargebeurd verhaal. Het waren 2 pubers die de hele dag aan het vreten waren en uiteindelijk maar aan het huisje begonnen zijn omdat er nog wel plek was voor een toetje. Ik snap wel dat die ouders het geld niet hadden om die vlegels te voeren de hele dag. Verder is mijn zoon wel een goei menneke, ik had alleen gehoopt op een waarschuwing vooraf zodat ik aandelen bij de lokale bakker kon kopen met voorkennis.
Terug naar extreme sporten, ik blijf het een raar verschijnsel vinden. Is de wereld zo naar de klote dat we ons leven gaan wagen voor een adrenalinekick die 16 seconden duurt? Is dat wat we nodig hebben om de miserie te vergeten? Nou ik denk het eerlijk gezegd wel. Ik bedoel, we doen er allemaal aan mee, toch? Je vrouw tegenspreken is ook een vorm van extreme sport vind ik. Er bekruipt mij zo’n donkerbruin vermoeden dat skydiven dezelfde kick geeft. Zo een van: ik wil niet dood, maar ik wil ook niet zeker zijn dat ik blijf leven. Ik vraag me alleen wel af wat nu de volgende stap gaat worden mocht ik dit avontuur overleven. Wat mij wel leuk lijkt is Zorbing. Dan stoppen ze je in een grote met lucht gevulde bal en stampen ze je van een heuvel of een berg af. Het schijnt niet eens pijn te doen omdat die binnenbal als een soort natuurlijke airbag werkt. Ik moet zeggen dat ik daar wel in geloof. Mocht ik het bijvoorbeeld een keer zo bont gemaakt hebben met mijn vrouw dat ze uithaalt, stap ik altijd naar haar toe in plaats van naar achteren. Die tieten werken als een fantastische airbag en ze kan je niet echt raken terwijl je volle bak aan het motorboaten bent. Dikke tip voor jullie allemaal. De baard kietelt vaak ook nog, dus deze situaties eindigen vaak in gelach, gevolgd door een erectie en een vluggertje. Met mijn vrouw naar bed gaan is trouwens ook een vorm van extreme sport. Voor degene die erachter willen komen hoe dat gaat; er zijn nog zat vrijgezelle vrouwen in Noorwegen, probeer het daar maar een keer.
Misschien is dit de kick-off van mijn midlifecrisis en ga ik nog veel meer rare dingen doen. Niet dat mijn leven volgens enige standaard normaal is geweest tot nu toe, maar het kan altijd gekker. Mocht de crisis in volle gang geraken zal ik nog wel een paar keer promotie moeten maken om een sportauto te kunnen kopen. Ik ga daar volgende week maar eens met mijn baas over praten. Maar op je 40e zo’n crisis hebben is helemaal niet verkeerd hoor. Ongevaccineerde kinderen hebben dat al op hun 4e, dus ik kom er nog redelijk goed vanaf. Volgens mij ziet mijn vrouw die crisis ook al aankomen. Ik weet niet precies waarom ze van gedachte is veranderd, maar na 2 jaar huwelijk met mij kan ik me voorstellen dat er dingen in dat mooie koppie gebeuren. Niet dat er iets te erven valt, maar gewoon dat het leven eenvoudiger is zonder mij. En dat de keuken een stuk netter is, er geen baardharen in de wasbak liggen nadat ze die net heeft gepoetst. Dat er geen schoenen maatje 48 in de gang staan waar ze haar nek over breekt voor ze naar haar werk gaat. Dat ze alles kan vinden op de plek waar ze het zelf heeft weggelegd. Dat ik niet de batterijen uit haar kutbrommer gestolen heb om ze in de afstandsbediening te gebruiken zodat ik voetbal kan kijken. Dat ze niet de hele tijd hoeft te herhalen wat ze zegt omdat ik weer eens niet aan het luisteren was. Dat ze zich niet hoeft te verbazen over de enorme hoeveelheid curry en mayonaise in de koelkast. Dat ze niet overal in het huis gebruikte sokken vindt, behalve in de wasmand. Dat ze niet 26 keer iets hoeft te vertellen om mij vervolgens te horen zeggen: ‘echt, dat wist ik niet’ …. Dat soort dingen.
Ik denk dat ze verder wel van me houdt.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders