Waarde baardbroeders,
Weten jullie hoeveel verlof je krijgt als vader als je in Noorwegen een kind krijgt? Nou ik weet dat inmiddels wel, dat is namelijk 4 maanden. Allen gerust, ik heb niet onverwacht een kleine gekregen. Verwacht ook niet trouwens. Nee, ik heb genoeg talibanstrijders op de aardkloot gezet en ben wel klaar met Olvarit, Roosvicee en pampers. De reden dat ik dit inmiddels weet is omdat mijn collega een dochtertje heeft gekregen. Dat is natuurlijke een blije gebeurtenis, maar toen kwam ik erachter dat hij dus gewoon 4 maanden niet op de zaak is. Dat betekent dat ik het moet overnemen en dus overuren aan het draaien ben, en niet te zuinig ook. Je kan ook niet iemand aannemen om het gat voor 4 maanden in te vullen, daar is het werk te speciaal voor. Kortom, ik moet het helemaal alleen doen. Nou ben ik dan ook nog wel zo’n Eindhovens boerke dat zegt: de rug krom en juu, dit paardje trekt de wagen wel. Maar inmiddels is dit paardje goed moe en heeft het een biertje nodig.
Dingen alleen moeten doen vind ik in principe helemaal niet erg. Ik kan dat goed, niemand die me in de weg staat en je krijgt gedurende het proces nergens commentaar op.
Naderhand vaak wel, maar dat is alleen thuis. Zo lief en mooi als mijn vrouw ook is, ze heeft altijd wat te mekkeren. Heb ik net de hele keuken opgeruimd en gepoetst, begint ze te mauwen over de vaatwasser. Heb ik net gestofzuigd, dan moet de badkamer ook gepoetst worden. Heb ik net avondeten gemaakt, ziet de keuken er weer uit alsof er een bom ontploft is. Nou is dat laatste ook wel zo, want ik ben nogal een wilde kok. De focus ligt op het op tafel zetten van een heerlijke en gezonde maaltijd, niet op het ziekenhuis-steriel houden van de keuken. Nou is er natuurlijk nog een verschil tussen een zooi in de keuken, en wat ik ervan maak tijdens het koken, maar daar mag niet over gezeurd worden vind ikzelf. Op dat punt ben ik het heel erg met mezelf eens. Ik hoop altijd maar dat het eten zo lekker is dat mijn vrouw milder gestemd is en ik eerst een dutje kan doen op de bank voordat ik weer met de groene zeep en tandenborstel ieder hoekje kan uitschrobben.
Mijn vrouw kan dat trouwens niet, iets alleen doen. Ik blijf het wonderlijk vinden hoe deze wezens functioneren. Wellicht zit het centrum voor zelfstandig functioneren in de baard, want ze is niet de enige waarbij ik dit heb meegemaakt. Gelukkig wordt ze een dagje ouder, dus er is nog hoop dat die baardgroei alsnog met de jaren inzet. Dat komt bijvoorbeeld ten uiting als er werk in de tuin gedaan moet worden. Nou heb ik zelf een enorme hekel aan tuinwerk. Ik vind dat kut, ik geniet ook niet van het resultaat. Voor mijn part rukken we alles uit de grond en asfalteren we de hele boel. Het is onderhoudsvrij en nodigt mensen niet uit om op bezoek te komen, voor mij een win-win situatie. Dus toen we ons huis kochten hebben we afgesproken dat zij het tuinwerk doet. Nou naatje de koning, beertje mag dus gewoon meewerken. De zakken potgrond zijn te zwaar, ze kan niet bij het topje van de coniferen om ze te snoeien en meer van dat soort fratsen. Zelfs als we naar de stort gaan om oude meuk wel te mieteren moet ik meehelpen. Want, en zo is de redenatie: jouw auto is het grootst, dus hebben we jou nodig om oude plantenbakken, door de sneeuw verwoest tuinmeubilair en de ingestorte BBQ weg te gooien. Het is een soort van dubbele standaard die ik als man van middelbare leeftijd inmiddels geaccepteerd heb.
Mocht ik wel een keer uit eigen initiatief meehelpen moet ik natuurlijk ook oppassen, maar zo zit het leven van een getrouwde man in elkaar. We hebben een tijdje terug alle ramen en deuren in huis vervangen. De lijsten rond die ramen en deuren zijn merkwaardig genoeg niet dezelfde maat, dus er moet wat geschraapt en geschuurd worden. Dan moet je met Alabastine aan de gang. Ik heb dat in mijn leven nog nooit gedaan, maar mijn vrouw wel. Dus die deed het voor in de keuken waarna ze daarna me de kwast en de verf aan het werk ging. Vervolgens speelt zich het volgende tafereel af.
Ik: Pak dat plamuurmes en wil naar de slaapkamer lopen.
Zij: Wat ga jij doen?
Ik: Hetzelfde als hier, maar dan in de slaapkamer
Zij: Weet je hoe dat moet?
Ik: ik heb net gezien hoe jij dat doet, hoe moeilijk kan het zijn?
Zij: Wat ben jij een ongelofelijke lul!
Kan iemand dit gesprek voor mij vertalen, want ik heb werkelijk géén idee waar het over gaat. Ik heb wijselijk alles rustig neergezet en ben heel langzaam achteruitgelopen, zoals je hoort te doen als je onverwachts wilde dieren in de natuur tegenkomt. Groot en sterk als ik ben, ik ga het niet opnemen tegen een boos beerrinnetje hoor. Soms is de weg van de minste weerstand gewoon het beste. Als we even objectief naar beide situaties kijken kunnen we alleen maar concluderen dat ik gewoon enorm onder de plak zit. Een familietraditie waarvan ik hoop dat mijn zoons hem doorbreken.
Terugkomend op mijn inmiddels afwezige collega, ik heb hem gezegd dat ik hoop dat hij geen kinderen meer krijgt. Ik ga dit namelijk niet nog een keer zo doen. De Noren zelf zijn trouwens heel accepterend naar dit soort zaken. Als ik tegen mijn baas klaag over de situatie krijg ik standaard als antwoord: ik snap het, maar zo is dat nou eenmaal. Daar sta je dan als noeste Viking met een mening. Aan het einde van de dag is er een ding duidelijk: ik kan het mooi allemaal alleen doen. De weegschaal zal voor altijd uit balans zijn. Ik denk dat om toch een klein beetje de balans te herstellen ik dan ook maar dingen moet gaan ondernemen waar IK van kan genieten. Weekendje vissen, dagje skydiven, midden in de nacht vanaf de duikplank in het zwembad van de buren zeiken met m’n dronken harses. Gewoon dat ik zelf het idee heb dat ik het systeem ook een beetje terug kan naaien.
Over naaien gesproken. Ik ben een weekendje in Nederland geweest en vloog naar Amsterdam tijdens de dag van de Windows Crash. Dat betekent dat ik wel in Amsterdam te vinden was, maar mijn koffer niet. Daar zaten gelukkig wat verswaren in, dus toen ik ‘m na 3 dagen alsnog kreeg stonk die koffer als een bunzing. KLM had al gezegd daar niets mee te doen, want het was overmacht. Dan maar naar de verzekering, kijken of daar wat te halen valt. Nou nee dus, want in de kleine lettertjes, die niemand ooit leest, staat dat dit niet mag. Ik heb het al vaker gezegd over verzekeringsmaatschappijen bij schade. Word je niet gedekt dan word je wel genaaid. De volgende keer geef ik ‘m gewoon als verloren op, dan is er tenminste geen discussie. Intussen ga ik maar eens mooi naar het water hier, kijken of ik een makreel of een zalm de kant op kan trekken. Zoals jullie al kunnen raden, dat ga ik helemaal alleen doen.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders