Waarde baardbroeders,
Wat moet je nou doen als je gruwelijk wil klagen en mekkeren, maar je leven gaat eigenlijk heel goed. Ik bedoel, ik heb een leuke baan, prima huisje, een auto die de stoeptegels uit de grond trekt als ik gas geef en niet te veel verantwoordelijkheden. Het gaat me eigenlijk voor de wind. Voor dat soort situaties heb ik een prima oplossing, ik ben namelijk getrouwd! Over mijn vrouw heb ik eigenlijk ook nog niet eens zoveel te klagen. Ze zorgt goed voor me, is lief en welbespraakt Ze kan een uitstekend potje eten koken en haalt regelmatig een koude pint en m’n sloffen voor me. Maar deze vrouw denkt ook veel na, en daar zit het probleem. Zodra zij begint na te denken weet ik namelijk dat het wat gaat kosten. Of dat nou geld, tijd of zweet is, maakt niet uit. Ik weet gewoon bij voorbaat al dat ik de pineut ben.
Vorige week hadden we zo’n gesprek. Lieverd, zei ze tegen me, ik heb eens zitten nadenken. ( in mijn hoofd ben ik al persoonlijk failliet) We hebben eigenlijk een nieuw bed nodig en een nieuwe koelkast. Ik krijg acuut pijn in mijn loonstrookje voor de komende 3 maanden. Na mijn bankrekening geraadpleegd te hebben vertel ik haar dat ze mag kiezen. Uiteindelijk hebben we voor een nieuw bed gekozen. Ik zeg we, maar zij heeft natuurlijk die keuze gemaakt. Mijn hele bijdrage aan die beslissing was dat ik het voorrecht had om het met haar eens te zijn. En of we een nieuw bed kopen of ons huidige nestje helemaal de sodemieter in neuken maakt mij niet uit. Ik slaap ook prima op een betonnen vloer, voor mij heeft het weinig meerwaarde. Gelukkig is het Black Week, en krijg je overal flink wat korting. Dat wil zeggen dat je een bed koopt dat eigenlijk over je budget gaat omdat deze normaal gesproken minstens 2 keer zo duur zijn. Volgens deze vrouwenlogica hebben we een uitstekende koop gedaan. Mijn vrouw heeft het op de weg terug van de beddenboer over hoe veel geld we bespaard hebben, en ik zit heel treurig naar mijn bankrekening te kijken.
En nu komt het leuke aan het hele verhaal. Als je moet kiezen dan kies je natuurlijk altijd fout. Een ongeluk zit in een klein hoekje en Murphy’s Law is helemaal voor mij alleen geschreven. 3 dagen nadat we een nieuw bed gekocht hadden gaat de koelkast naar de Filistijnen. Gelukkig hebben wij zo’n side-by-side Amerikaans type koelkast, dus je weet dat je daar ook voor de hoofdprijs aan de beurt bent. Ik kan niet eens tegen mijn vrouw klagen, want WIJ waren het eens over een nieuw bed. Ik vind het toch wonderlijk hoor, hoe die vrouwen zich altijd zo weten in te dekken dat dingen waar ik eigenlijk geen reet mee te maken heb toch mijn schuld zijn. Om daar nog een voorbeeldje van te geven… Een tijdje terug was mijn vrouw spaghetti aan het maken, en pakt de verkeerde kruiden. Ze mietert er per abuis kaneel in, in plaats van peper. Kan de beste overkomen natuurlijk. Vervolgens ben ik een eikel omdat ik het niet te vreten vindt. Dan sta ik dus in volle verwondering dat mens aan te kijken en me af te vragen waarom ik nu ineens in het schaamhoekje zit. Als we thuis van die ouderwetse ezelsoren hadden, had ze me die ook nog opgezet.
Tijdje terug gingen we een paar dagen naar Zweden om goedkoop voer te halen. Bij terugkomst pak ik netjes mijn koffer uit, gooi de vuile was in de mand, die daardoor vol zat, en ruim mijn koffer op. De koffer van mijn vrouw blijft open in de gang liggen, en ik dacht dat dit niet onder mijn verantwoordelijkheden pakket zou horen. ’s Nachts moet ze natuurlijk 3 keer piesen, en stoot ze 3 keer haar kleine teen aan haar eigen koffer die nog in de gang ligt. Ik vind dat een vrij duidelijk gevalletje vaan oorzaak en gevolg, maar zij was het er niet mee eens. Blijkbaar was ik een piemel, want ik had geen wasmachine gedraaid na het uitpakken van mijn koffer. Op zo’n moment kan ik er dus totaal geen touw aan vastknopen. Ik sta daar schaapachtig deze prachtige vrouw te bestuderen, die mij aankijkt alsof dit de meest logische verklaring is voor haar zere teen. Nu blijkt, dat als de wasmand vol zit, zij haar koffer niet kan uitpakken, en aangezien ik de wasmand volgemieterd had was dat mijn schuld. Mooi he, getrouwd zijn. Mijn grootvader zei vroeger tegen zijn kinderen en kleinkinderen: Trouwen! Trouwen al wat je geleerd hebt want je lacht je kapot. Ik begin langzaam maar zeker zijn punt te zien.
Terug naar mijn kapotte koelkast. Ik zie eenzelfde scenario aankomen als met dat bed, dus ik begin vooraf al vooraf een plan uit te broeden. Deze keer is dat plan niet gebaseerd op wat zij wil, maar op wat ik er aan uit wil geven. Blijkbaar kan je geen Amerikaanse koelkast kopen voor een kratje bier, 40 eigengemaakte gehaktballen in jus en een pak roze koeken. Nee, er moet weer met knaken gesmeten worden. Ik maak een voorselectie online, die we vervolgens in de winkel gaan bestellen. De prijs is hetzelfde, maar dingetjes met service en garantie zijn dan gewoon gemakkelijker. Plus, je ondersteunt de lokale ondernemer in plaats van een of andere internetlul die op de Bahama’s zijn winst aan het tellen is. Voor degene die zo attent is om op te merken dat ik deze blog ook voor een website schrijf, succes met het vinden van het mijnbaard.nl assortiment bij een lokale ondernemer.
Die koelkast wordt thuis afgeleverd, want ik heb geen zin om met dat ding van 140kg te gaan zitten leuren. Ik loop naar de deur om de bezorgers welkom te heten, en er stappen me toch 2 kolossen van kerels uit dat bestelbusje. Benny en Lazlo, beide over de 2 meter lang en zeker 175 kilogram vers aan de haak. Nou die krijgen dat ding wel omhoog. Ohja… wij hebben de woonkamer en keuken op de 1e verdieping zitten omdat ons huis tegen een berg aangebouwd is. Dus dat ding moet via de buitentrap naar de veranda, en dan langs de schuifpui naar binnen. Lazlo, volgens mij een Hongaarse oorlogsveteraan, spuugt een keer in zijn handen en begint aanwijzingen te roepen. Aangezien hij niet goed Noors én niet goed Engels spreekt is het net comedy capers. Nadat dit onding op de juiste plek staat speelt zich het volgende gesprek af
Benny: moet die oude koelkast mee terug?
ik: ja, dat was de afspraak met de winkel.
Benny: hoe gaan we dat doen dan?
Ik: dezelfde route als de nieuwe koelkast, maar dan in omgekeerde volgorde.
Benny: Ik denk dat we dan de koelkast beschadigen
Ik: ik denk niet dat ze daar bij het koelkast recyclecentrum een probleem van maken
Benny: ok, dankjewel.
Dus als afsluiting van deze Black Week heb ik een heerlijk bed om op te slapen, een koelkast die in no-time mijn bier koud heeft en ik heb even heerlijk kunnen klagen. Wat een topweek. Volgende week is anders, dan moet ik de hele week telefoontjes van de creditcardmaatschappij negeren.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders