BIER EN TIETEN! Zo, heb ik jullie aandacht? Mooi, dan gaan we nu verder met waar het allemaal om draait. Ik wil graag even jullie aandacht trekken en ik dacht dat dit het wel zou doen voor de gemiddelde baardbroeder.
Ik kreeg een mail van mijnbaard.nl met de vraag: “Zég, kende gij een blog voor ons schrijven?” jazeker, DE HYPOTHEKER!, denk ik meteen bij mezelf, want hoe enthousiast ik hier ook over ben, deze reclame achtervolgt me al jaren en ik krijg dat irritante zinnetje maar niet uit mijn hoofd. Het is niet zo dat onze vrienden van mijnbaard.nl het op zo’n Brabantse manier aan me vroegen, maar ik kies ervoor om het zo te lezen ter uwer vermaak.
“Waar moet het over gaan dan?” was mijn vraag terug... “Over het baardleven, verteld op de manier zoals alleen jij dat kan schrijven” was het directe antwoord. Dat is nogal een taak en een hele verantwoordelijkheid. Vertellen over mijn baardleven is geen eenvoudige opgave, zoals de belastingopgave dat wel was in 2003 toen ik nog maar een minimaal inkomen had daar ik net als baardloos ménneke op de arbeidsmarkt verscheen.
Maar ik heb enthousiast ja gezegd en dus trappen we het af. Ik zal mij eerst even netjes voorstellen. Mijn ouders hebben me al van jongs af aan geleerd dat dit de bedoeling is in iedere welvoeglijke conversatie en hoewel deze communicatierichting eenzijdig is wil ik toch voldoen aan de sociaal geaccepteerde formaliteiten. Ik ben Coen, 34 jaar oud, woon in Noorwegen en ik heb een baard. Ik ben fan van voetbal, stevige potten bier slobberen, Mia Khalifa, zwarte humor en Durex, want laten we er eerlijk over zijn dat deze sommatie het leven van iedere baardbroeder beter maakt, vooral wanneer ze gecombineerd worden.
Mijn beste vriend en ik trekken er regelmatig op uit om samen wilde avonturen te beleven, waardoor we bijnamen gekregen hebben. Hij, mijn baardloze broeder van een andere moeder die overigens wel probeert baardgroei te stimuleren, is klein, mager en heeft als bijnaam Het Stokstaartje. Ik, groot van postuur, een bierpens waar de gemiddelde arts in de obesitaskliniek nog van schrikt, behaard gezicht maar vriendelijke ogen, ben De Beer. Om mensen die aan korte termijn of selectief geheugenverlies lijden een handje te helpen zeg ik er altijd snel “met de baard” achteraan, zodat er geen verwarring kan zijn in deze toch al verwarrende tijden.
En verwarrende tijden zijn het nondedju. Je mag tegenwoordig tegen een donkergekleurde mens geen neger meer zeggen, mannen worden vrouw of andersom, we lachen tegenwoordig om politici en luisteren naar komieken en de modebepalers kunnen maar niet besluiten of de baard nu in of uit is. Niet dat het ons een klote uitmaakt, want wij zijn baardmannen in hart en nieren! Trots op onze baard zoals we dat waren op het Nederlands elftal tijdens het WK van 2010. Wat de gemiddelde modehomo hierover te zeggen heeft maakt ons allemaal geen hol uit, want wij weten beter. Onze vrouwen vinden het prachtig en zacht, mits goed verzorgd, en het kietelt zo lekker op plaatsen waar normaal gesproken de zon niet schijnt. Daarnaast zien we er woest uit en zijn we één met de natuur. Wij zijn godverdomme helemaal nergens bang voor en dat is allemaal te danken aan onze Spartaanse opvoeding en aan onze baard. Het attribuut dat alleen echte mannen kunnen laten groeien (sorry stokstaartje) en dat ons doet overlopen van zelfvertrouwen waardoor we wel op die nét iets te mooie vrouw af durven stappen, haar een zoen te geven en meteen de hele boel vacuüm te trekken.
Dus daar gaat deze blog over. Iedere maand zal ik jullie verblijden met een nieuw stuk tekst over het leven van De Beer, met de baard. Tevens zal ik mijn maandelijks bezighouden met levensvragen die hier niets mee te maken hebben, zoals: wat is de zin van het leven? Hoe zou ik eruit zien met een cowboy hoed? Waarom is een vogelbekdier in godsnaam geclassificeerd als een zoogdier? En wie heeft het woord ‘vochtig’ bedacht?, maar dat terzijde. Ik neem jullie mee op al mijn avonturen en zal ieder moment, wreed, oneerlijk, episch en woest-erotisch met jullie delen.
Over woest-erotisch gesproken, ik heb een paar jaar terug zo’n moment gehad met de vriendin van het stokstaartje. Om snelle denkers voor te zijn, het meisje staat nu niet met naam en foto op Wikipedia onder de U van uitmekaar getrokken. Ik heb meer respect voor haar dan de meest patriottistische Amerikaan voor zijn vlag heeft en zou het niet in mijn hoofd halen om haar op een plek te kietelen waar de zon niet schijnt. Neen beste broeders, het verhaal gaat als volgt: Op een mooie zonnige dag tijdens de zomer van 2015 kwamen het stokstaartje en zijn eega mij bezoeken in Noorwegen. Doordat niet ieder moment van mijn leven gevuld is met epische belevingen zijn we beland in de lokale H&M om wat kleding voor haar uit te zoeken. Ik vind voor haar een prachtig jurkje met een leuke zomerse hoed, die ze vervolgens besluit niet te kopen (de bitch), waarvan men nog altijd spijt heeft. Ik besluit over te gaan tot wraak en wel meteen. Tijdens het browsen naar kleding ziet ze wat moois liggen en ze heeft de neiging om als ze iets moois ziet even te voelen, een eigenschap die ik zeer kan waarderen daar ik toch een mooie jongen ben. In een onbewaakt moment kom ik naast haar staan en streel ik haar hand terwijl ze, voelend aan de kleding op de tafel, verschrikt naar mij kijkt. Met de meest verleidelijke blik die ik me kan aanwenden vraag ik haar met de zwoelste stem die ik onder mijn snor vandaan kan krijgen of zij het ook zo’n woest-erotisch moment vind. Haar antwoord: COEN WHAT THE FUCK, GA WEG!, maakte duidelijk dat ik het moment verkeerd gelezen had en terwijl het stokstaartje ondertussen bijna in zijn broek piste van het lachen en dan bedoel ik face first in het kortingsrek van afgekeurde T-shirts al grijpend naar zijn kruis om de katoenen bescherming van zijn yoghurtkanon droog te houden, besef ik me dat wraak zoet is maar geen honger stilt. Met de staart tussen de benen heb ik daarna het hazenpad gekozen waarna onze verstandhouding nooit meer hetzelfde is geweest. Onze vriendschap is inniger en we zijn sindsdien nog dichter tot elkaar gegroeid terwijl we beiden de non-seksuele spanning tussen ons maar moeilijk kunnen benoemen.
Door het wederom oprakelen van dit verhaal heb ik honger gekregen dus ik ga even een paar Noorse tosti’s bakken. Niet dat die anders zijn dan Nederlandse tosti’s, maar als een product op een andere locatie is gemaakt heeft het plots een andere naam en ik probeer hiermee te integreren tussen de lokale bevolking. Dat verhaal interesseert echter niemand, dus ik zal jullie met rust laten.
In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,
Coen Smulders