Geen stress, geen drama

Waarde Baardbroeders,

Het is even stil geweest rondom de beer. Dat komt niet doordat ik in coma lag na een avondje flink zuipen of omdat ik weer eens in het gevang zat na flink urineren tegen een politiewagen, maar gewoon omdat ik het teringdruk heb. Die drukte heeft niets te maken met mijn werk of herstel van een succesvolle knieoperatie, FYI: de beer kan weer lopen, maar dat heeft te maken met het managen van mijn mokkel. Normaalgesproken heb ik een redelijk onderhoudsvrije vriendin, dat wil zeggen dat het enige wat ik hoef te doen is er regelmatig eten of een piemel instoppen en dan is ze tevreden. Maar nu is onze bruiloft over 2 weken en verandert ze langzaam maar zeker in bruidzilla. Er moet namelijk nog zoveel geregeld worden, er is geen andere oplossing dan daar maar heel veel over te stressen. Even onder ons, er hoeft helemaal niet veel geregeld te worden, alles is gedaan. Het zijn slecht een paar kleine details die even aangetipt moeten worden en dan gaan we een hele leuke dag hebben. Maar dit is blijkbaar genoeg voor een flinke portie stress en bijna janken. Mijn levensmotto komt hier dan ook dagelijks om de hoek kijken: geen gejank, aan d’n drank! Dus ik heb inmiddels een fast-pass bij de kassa van de lokale slijterij.

Door alle tweedehands stress is mijn baard inmiddels in rap tempo grijs aan het worden, maar aangezien dat toch wel ging gebeuren maak ik me daar niet zo druk over. Ik maak me sowieso niet zo snel druk en volgens mij is dat de reden waarom ik nog niet ben opgenomen in een gekkenhuis waar ik in zo’n zelfknuffelpakje in een kamer gezet word met zachte muren. De dingen die namelijk op de to-do lijst staan van essentiële dingen voor de bruiloft slaan namelijk als een tang op een varken in mijn ogen. Zo moeten bijvoorbeeld de kozijnen geschilderd worden, moet er ventilatie in de slaapkamer geïnstalleerd worden en moet de houten beplating van ons terras gebeitst worden. Jezus, Maria, Jozef en al z’n timmermansvrienden, wat heeft dat in godsnaam met de bruiloft te maken? Rara politiepet, ik heb geen idee. Die ventilatie op de slaapkamer is met mijn geruft geen overbodige luxe, maar dat is het al 7 jaar niet, dus ik snap de urgentie niet zo. Misschien was het toch teveel dat ik van de week haar hoofd onder de dekens gijzelde nadat ik een keiharde knetterscheet had gelaten. Ik bedoel, beetje kokhalzen in de slaapkamer hoort erbij, toch?

Daarnaast is er nog stress dat ze misschien niet in haar jurk past en dat is blijkbaar ook mijn schuld. Daar ben ik het natuurlijk niet mee eens. Het enige scenario waarbij dat mijn schuld was, is als ik er ‘ne kleine ingepopt had, maar mijn startkabels zijn al jaren geleden doorgeknipt. Aangezien ik met losse flodders schiet is dat niet de oorzaak. Of het de losse flodders zijn of het feit dat ik ook een dagje ouder word weet ik niet, maar het gaat allemaal niet meer met geweld. Vroeger schoot ik met een kwakje de mussen van het dak, maar nu ben ik al blij als ik m’n voeten niet raak. Dat vind ik met maat 48, nog een hele prestatie, maar als je onze slaapkamer gaat bekijken onder een blacklight kom je op het plafond bijzonder weinig tegen. Volgens haar kwam haar dikke kont doordat ze sinds ze met mij samen was ze al 15 kilo is aangekomen. Dat is natuurlijk wel waar, maar ik heb niet al die zakken chips en tabletten chocola in haar bek gepropt. Piemeltje af en toe, maar dat is niet dusdanig calorierijk dat er 15 kilo extra aan zit. Mijn eeuwige respect voor de vrouw die van de doctor te horen krijgt dat ze te dik is omdat ze te veel pijpt. Nee, ik heb haar alleen geïntroduceerd in het bourgondische leven van de Brabantse mensch. Ik weet dat het allemaal lekker is, daarom heb ik zelf niet meer het lichaam van een adonis hoewel ik nog ernstig tevreden ben over mijn spiegelbeeld.

Het regelen van zo’n bruiloft is allemaal niet gemakkelijk, of zoals mijn kapperstante wel eens op z’n Brabants zegt: ’t is allemaal geen hoar knippen. Het enige waar ik me nog zorgen over hoef te maken is mijn persoonlijke bijdrage aan deze gebeurtenis. Eigenlijk zouden we dit 2 jaar geleden al gedaan hebben, maar toen kwam tante corona ineens roet in het eten gooien. Ze vroeg me toen op die bewuste dag, waar we toch een leuke dag van gemaakt hebben wat ik gedaan zou hebben op de bruiloft. Dus ik antwoord: ik had gezegd “ja, ik wil’ en vervolgens flink feesten zonder té dronken te worden zodat we nog steeds een leuke huwelijksnacht zouden hebben. Nee zegt ze, dat bedoel ik niet. Had je een dansje gedaan of een liedje gezongen ofzo…? Wat? Ikke? Ik zingen of dansen? Je weet toch wel met welke vent je trouwt, of niet? Blijkbaar is dat traditie in Noorwegen dus ik moet iets voorbereiden. Toen wist ik dat natuurlijk niet, maar nu wel dus ik ben flink de lul. Maar ik ben ook een schoenmaker die bij zijn leest blijft, dus ik heb een blog geschreven die ik daar kan voordragen. In Nederland sta ik bekend als een ruwe pit, die zonder filter zegt wat hij vindt. In Nederland wordt dat geaccepteerd, maar nu moet ik dit dus doen in Noorwegen in een zaal vol vriendelijk en politiek correct volk. Dat wordt nog een hele beleving en ik hoop dat ik niet van m’n eigen feest getrapt word.

Ik denk dat ik dit weekend maar eens flink van mijn vrijgezellenfeest moet gaan genieten. Met een beetje mazzel is de kater weg voor de grote dag, maar in dit leven is niets een zekerheid. Bier zuipen en kut roepen wordt een beetje het motto van de dag, maar zo gaat dat eigenlijk iedere keer als je voor een goeie tegen de bar gaat skuppen. Ik heb alleen geen zin in een stripper. Ik weet niet wat het is maar dat is voor mij toch net als een biljet van €10 in een hondendrol vinden. Het is niet de moeite waard om je handen aan vies te maken. Maar ook in bijna ieder leven komt er een moment, een waarlijk dieptepunt, waarin je denkt… dikke lul, ik ga ervoor. Voor mij ligt dat punt gelukkig al jaren achter me. Ik ben wel blij dat mijn vrijgezellenfeest gehouden wordt voordat mijn ouders en mijn kinderen hierheen komen. Ik vind het geen probleem als mijn vader en mijn zoon van 14 meegaan, maar ik wil mijn vader met mijn rare fratsen niet choqueren en ik wil ook het innerlijke beest in mijn zoon niet losmaken. Dat mannetje van 14 is bijna een kopie van mij en die gaat nog heel veel kattenkwaad uithalen en ik wil niet verantwoordelijk zijn voor het exacte moment waarin zijn onschuldige ziel omslaat naar the dark side of the Force. Als het aankomt op activiteiten heb ik veel liever dat je me uit een vliegtuig dondert met een rugzak waarvan ik hoop dat het een parachute is. Die spanning van ik wil niet dood, maar ik wil ook niet zeker zijn dat ik blijf leven, dat lijkt me gaaf. Hetzelfde met bungeejumpen, maar dat vind ik dan al eigenlijk weer te veilig. We zien het allemaal wel. Ook met die bruiloft, het zal me aan m’n reet roesten hoe die dag verloopt. Het gaat erom dat we het fijn hebben samen op de dag zelf, maar ook zeker daarna. Geen stress en geen drama en ik ben een gelukkig man. Maar het gaat gebeuren beste baardbroeders, de volgende keer dat ik jullie schrijf hebben we een beerinnetje in de baardfamilie mogen verwelkomen. Ter ere daarvan en het feit dat de volgende alweer mijn 50e(!) blog wordt, gaat dit een extra lange special worden.

In afwachting van uw vermakelijke reacties verblijf ik, uw nederig dienaar,

Coen Smulders