Beste Baardbroeders,
Zeg Coen, wat ga je vandaag doen? Helemaal niks, ik lig al een maand op de bank stof te vergaren. Na een ongelukje heb ik het vermogen om te lopen verloren en sindsdien zit ik thuis en op de bank waar ik nu meer tijd doorbreng dan op mijn zo geliefde toilet. Dat klinkt ietwat dramatisch maar ik ben gewoon op m’n bek gegaan terwijl ik naar de auto liep. Door alle sneeuw, dooi en aanvries was het super glad en ik gleed onderuit waarbij mijn knie onder mijn lijf terecht kwam en ik er met het volle gewicht, wat behoorlijk is, op viel. Resultaat is dat er iets in de knie is afgescheurd, wat dat is weet ik nog niet, maar ik kan in de tussentijd niet lopen. Ik vind het wel een beetje een lullige manier om invalide te geraken, maar gebeurd is gebeurd.
Door al die ellende kan ik momenteel ook niet werken wat een leuke vakantie lijkt, maar ik heb intussen Netflix uitgespeeld. Daar komt bovenop dat ik gemiddeld eens per week wordt uitgelaten zodat ik nauwelijks nog weet wat zonlicht op mijn gezicht betekent. Mijn baard is intussen ook 3 tinten donkerder geworden. Mijn vriendin vindt dat niet zo erg want dan zie ik er blijkbaar exotischer uit. Ik voel me nu net een verwaarloosde huisplant die langzaam aan het afsterven is. Ik word wel gevoerd tweemaal per dag, maar onder protest van de vrouw. Doordat ik nu geen ene hoer kan moet zij het huishouden doen en dat zal ik horen ook. Niet dat het de situatie verandert, maar dan kan ik tenminste de schaamte voelen die erbij hoort als de vrouw het huishouden alleen moet doen.
De dokter heeft me wel 2 dingen gegeven die het leven iets dragelijker kunnen maken. Ik heb een brace rond mijn poot en pijnstillers waar je een olifant mee plat krijgt. Ze keek een keer naar mijn bierpens en het was direct besloten dat ik zwaar spul nodig had. Ze zei tegen me dat ik er voorzichtig mee moet zijn omdat dit spul nogal verslavend kan zijn, om vervolgens een verpakking van 100 stuks uit te schrijven. De ironie van die paradox zal haar wel ontgaan zijn want pas daarna kreeg ik de vraag of ik verslavingsgevoelig was. Mijn antwoord, “daar gaan we snel achter komen dokter”, stelde haar niet gerust, maar ik hoefde het recept niet terug in te leveren. Dat betekent dat ik lekker roze olifantjes mag tellen terwijl ik dutjes doe op de bank. Ook ziet mijn leven er nu, in tegenstelling tot ik zelf, nogal mager uit. Die gewaarwording in het achterhoofd houdende heb ik mezelf maar meteen op rantsoen gezet. Het heeft natuurlijk geen zin voor die arts om mijn knie te repareren als ik er straks als een onterend brok mensenvlees bij zit en daardoor alsnog niet kan lopen. Daarnaast kan ik niet weer over 2 weken naar de huisarts met een oranje lul om hem vervolgens te vertellen dat het enige wat ik doe, is paprika chips eten en pornofilms kijken. Nee, ik moet geest en lichaam gezond houden voor zover dat gaat in de tussentijd.
Dat betekent dus even geen nieuwe avonturen voor de beer. Het is ook vrij teleurstellend dat dit in het midden van de winter gebeurt. Gebeurt dit in de lente dan kan ik nog op het terras zitten en lege bierblikken naar zwerfkatten smijten, maar het is te koud om dat nu te proberen. In plaats daarvan pronken die kutbeesten nu dagelijks met hun flexibiliteit door voor het raam openlijk aan hun kut te likken, alsof ze expres de draak met me steken. Wie had dat ooit gedacht? Ik had zelf nooit gedacht dat er ooit aan een kut gelikt zou worden om mij te pesten maar ik zat er in al mijn wijsheid weer eens naast. De kat van de buren staat hier ook iedere dag voor de schuifpui. We hebben hem in de vakantie van de buren verzorgd en te eten gegeven en nu denk hij dat er meer te halen is. Dat is echter niet het geval en iedere keer als ik mijn middelvinger naar hem opsteek weet hij dat het tijd is om te vertrekken. Zoveel tijd heb ik al, om een kat te conditioneren dat een middelvinger betekent dat hij moet opsodemieteren.
Het enige geluk dat ik heb is dat er iedere dag een Pool komt om een deel van onze muur te restaureren. Hij werkt hard en zorgvuldig en ik heb iemand om mee te ouwehoeren. Ik vind dat een interessant volkje, die Polen. Ze zijn in mijn ervaring altijd goed gehumeurd, werken hard en effectief zonder te klagen en je kunt er vreselijk mee zuipen. Dat zijn allemaal kwaliteiten die ik erg kan waarderen. Ik ben ooit naar een Poolse Pink Floyd coverband geweest. Dat was niet alleen goedkoper maar ze speelde The Wall ook nog eens in de helft van de tijd.
Intussen leid ik een kluizenaarsbestaan. De gesprekken met mensen die op bezoek komen gaan ook nergens meer over. Allemaal van die open deuren van kutvragen:
Hoe is het gekomen? Zwaartekracht is een slechtgezinde minnares.
Coen, wat doe je vandaag? Ik laat m’n baard staan.
Wat ga je morgen doen: Geen idee, maar ik ben nog niet klaar met m’n taak van vandaag
Heb je plannen voor het weekend? Jazeker, dan ga ik een boswandeling maken. Echt? Nee natuurlijk niet debiel, ik kan niet lopen.
Heb je zin om dit weekend mee op stap te gaan? Ben je serieus of is dit een hele slechte woordspeling?
De meeste bezoekjes blijven bij een keer want ik ben gewoon niet te genieten. Ik lijk steeds meer op de boze oude buurman die een bal lek steekt als de voetballende jeugd die per ongeluk over de schutting schiet. Ik moet snel een manier vinden om mezelf te vermaken zonder met mijn piemel te spelen want ik verlies mijn gezonde verstand en ik heb geen zin om naast deze ellende ook nog blaren op mijn kaneelstok te krijgen. Mochten jullie wat ideeën hebben dan houd ik me graag aanbevolen. En dan niet aankomen met leren breien of punniken want van dat soort activiteiten krijg ik helemaal moordneigingen. In Noorwegen zeggen ze niet dat iemand chagrijnig is, maar zuur. Wellicht moet ik dat zuur maar eens gebruiken om zelf Belgische mayonaise te maken of stoofvlees ofzo. Dan komt er van al dat zuur nog iets positiefs op tafel. Maar er moet nu echt iets gebeuren. Ik zit er sinds voor de kerst zo bij, dus voor ‘vakantie’ als mantelzorger is mijn vriendin een weekend bij haar ouders gaan schuilen. Ik ben dus in de pikorde onder haar ouders gezakt en dat is toch een nieuw dieptepunt. Ook heeft ze al meerdere keren gedreigd me met mijn eigen krukken op mijn bek te timmeren, waardoor ik eigenlijk alleen maar blij ben dat ik niet in een rolstoel zit want die komen harder aan. Ik ben die dingen nu buiten haar handbereik aan het opbergen want ze voegt een dezer dagen ongetwijfeld daad bij het woord. Ik begin langzaam maar zeker te denken dat het erger is voor haar dan voor mij. Ach, we poppen nog een pilletje en dan gaan we lekker naar dromenland.
Ik wens jullie allemaal een betere start van het nieuwe jaar toe.
Coen Smulders